Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,
Τον τελευταίο καιρό, ο τεχνικός κόσμος της Θεσσαλονίκης μετρά απώλειες εμβληματικών προσωπικοτήτων, που “φεύγουν” από κοντά μας, με τελευταία εξαυτών, την απώλεια του Ρωμύλου Ντώνα. Αντί editorial λοιπόν, σ’αυτή την επικοινωνία, επέλεξα να φιλοξενήσω ένα κείμενο που έγραψε από καρδιάς, για τον Ρωμύλο Ντώνα, ο επί χρόνια συνεργάτης του και πρόεδρος του ΤΜΕΔΕ Κωνσταντίνος Μακέδος.
Το παραθέτω αυτούσιο:
“Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες ημέρες από την απώλεια του δικού μας Ρωμύλου. Την απώλεια ενός σπουδαίου ανθρώπου, ενός καταξιωμένου και εξαίρετου μηχανικού και καθηγητή, που σηματοδότησε με τον χαρακτήρα του και την ποιότητα της διδασκαλίας του την εκπαίδευση χιλιάδων φοιτητών, αλλά και την πορεία και την εξέλιξη πολλών δεκάδων μηχανικών σε όλη την Ελλάδα, μέσα από τις συνεργασίες του και τις διαχρονικές συμβουλές του.
Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες ημέρες, από την απώλεια ενός εξαίρετου και διορατικού συνοδοιπόρου, όλων ημών που ήμασταν μαθητές και συνάδελφοί του. Η αλήθεια είναι πως είναι νωπές οι μνήμες, αλλά και τα συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν όλους. Γιατί πάνω από όλα ο Ρωμύλος, στον κλάδο μας, υπήρξε μία ξεχωριστή προσωπικότητα, που σκοπό της ζωής του είχε τη διαρκή μάχη για όλα εκείνα που έκρινε ότι άξιζε να παλέψει στην επαγγελματική σφαίρα, αλλά και ως επιστήμονας, ως τεχνοκράτης, στο ΤΕΕ έδινε πάντα έναν ωραίο και καθαρό αγώνα, χωρίς υπόγειες διαδρομές. Με τον πιο κατάλληλο και διακριτό τρόπο κατάφερνε να βρίσκει τη λύση σε κάθε πρόβλημα και με την απαιτούμενη αποφασιστικότητα, να διεκδικεί την εφαρμογή αυτών των λύσεων, αυτών των προτάσεων, πολύ περισσότερο όταν οι περιστάσεις απαιτούσαν να καινοτομήσει, ή / και να πρωτοπορήσει. Πάντα μας έπειθε και χάραζε νέους δρόμους. Δούλευε αθόρυβα και σεμνά, προσφέροντας, ότι περισσότερο μπορούσε με ειλικρίνεια και συνέπεια. Ήταν άριστος επαγγελματίας, καταξιωμένος τεχνοκράτης, πάντα ενημερωμένος, και στοχοπροσηλωμένος. Λειτουργούσε με υπευθυνότητα, νηφάλια. Η αφοσίωσή του στην οικογένεια του, στους φοιτητές του, στους συνεργάτες και στους φίλους του ήταν απεριόριστη. Ήταν για μας, ο πολύτιμος, ο ανεκτίμητος φίλος, ο πνευματικός μας πατέρας. Η καλλιέργεια, η ευγένεια, η ευθυκρισία του, το επαγγελματικό του ήθος, η καλοσύνη του, η ορθή και ψύχραιμη κρίση του, ήταν πάντοτε πολύτιμη για όλους εμάς. Το ήθος και η αξιοπρέπεια, στην επαγγελματική του πορεία, φάρος για τους νεότερους. Προνομιούχοι, όσοι πορεύτηκαν πλάι του! Είμαστε υπερήφανοι, που υπήρξαμε συνάδελφοι, συνεργάτες και φίλοι του. Καλό ταξίδι, δικέ μας Ρωμύλε. Θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας.”
