Search
Close this search box.

Ο χάλυβας με χαμηλή ραδιενέργεια παραμένει …hot

Πηγή φωτογραφίας: http://www.defenseimagery.mil/imageRetrieve.action?guid=3b16fec5d60e46cadcc219213007306d304406d1&t=2

Οι πρώτες δοκιμές της πυρηνικής βόμβας ήταν ορόσημο κατά πολλές έννοιες και άφησαν το στίγμα τους όχι μόνο στην ιστορία και την επιφάνεια της Γης, αλλά και στον χάλυβα. Το επίπεδο της ακτινοβολίας υποβάθρου στην ατμόσφαιρα αυξήθηκε κατακόρυφα. Κι αυτό είχε αυτονόητα την επίπτωσή του στην παραγωγή χάλυβα: ο χάλυβας που παρήχθη από το 1945 και έπειτα είχε αυξημένα επίπεδα ραδιενέργειας. Αυτό με τη σειρά του δημιούργησε πρόβλημα σε ευαίσθητα όργανα μετρήσεων, με αποτέλεσμα να υπάρχει ζήτηση για χάλυβα με χαμηλά επίπεδα ακτινοβολίας, ο οποίος δημιουργήθηκε πριν την καταστροφική περίοδο των πυρηνικών δοκιμών.

Η παραγωγή του χάλυβα γίνεται ως γνωστόν -μεταξύ άλλων- με τη διαδικασία Bessemer, κατά την οποία κοινός χυτοσίδηρος φέρεται εντός μετατροπέα από τον πυθμένα του οποίου εμφυσείται θερμός αέρας (ή αέρας και οξυγόνο) με τη βοήθεια ακροφυσίων. Ο αέρας αυτός αλληλεπιδρά με τις ακαθαρσίες του λιωμένου χυτοσιδήρου και οξειδώνεται κι έτσι λαμβάνεται χυτοσίδηρος σχεδόν πλήρως απαλλαγμένος από τον άνθρακα. Το πρόβλημα είναι ότι ο ατμοσφαιρικός αέρας εμπεριέχει και ο ίδιος ραδιενεργές “ακαθαρσίες”, που εναποτίθενται στον χάλυβα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα ελαφρώς ραδιενεργό υλικό.

Μετά το τέλος της δεκαετίας του 1960 χρησιμοποιείται μια ελαφρώς τροποποιημένη μέθοδος, η BOS (Basic Oxygen Steelmaking), κατά την οποία αντί για ατμοσφαιρικό αέρα χρησιμοποιείται καθαρό οξυγόνο. Η μέθοδος αυτή είναι μεν καλύτερη, αλλά και πάλι κάποια ραδιενεργά υλικά καταφέρνουν να “ξεγλιστρούν”. Η ανακύκλωση είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η σύγχρονη παραγωγή χάλυβα παραμένει ραδιενεργή.

Οι λόγοι για τους οποίους  χρειαζόμαστε χάλυβα με χαμηλά επίπεδα ακτινοβολίας είναι πολλοί. Φανταστείτε για παράδειγμα ότι έχετε έναν αισθητήρα ή έναν μετρητή Geiger ή κάποιο ιατρικό μηχάνημα ή ακόμη και ένα όχημα φτιαγμένο για διαστημικές εξερευνήσεις. Αν έχουν έναν περιέκτη που είναι ελαφρώς ραδιενεργός, δημιουργούνται μη αποδεκτά επίπεδα θορύβου. Κι εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο χάλυβας χαμηλών εκπομπών.

Άρθρο με πληροφορίες από το hackaday

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ (αγγλική γλώσσα)