Όσο και αν οι περισσότεροι από εμάς θα ευχόμασταν να ίσχυε κάτι διαφορετικό, πολύ λίγες πόλεις έχουν έως σήμερα ιδρυθεί και σχεδιαστεί με βάση τις αρχές της βέλτιστης ενεργειακής αποδοτικότητας. Για την ακρίβεια, οι περισσότερες δεν αποτελούν παρά μια συρραφή κτηρίων κάθε μεγέθους και σχήματος, κατασκευασμένων σε διαφορετικές εποχές και με διαφορετικές “ταχύτητες” ώς προς τη συμμόρφωσή τους με τα προβλεπόμενα από τους σημερινούς οικοδομικούς κανονισμούς. Προσθέστε σε αυτό το σκηνικό και την επίδραση που έχουν στην κατανάλωση ενέργειας οι χιλιάδες κάτοικοί τους και οι πολεοδόμοι έχουν στα χέρια τους μια σοβαρή πρόκληση.
Σύμφωνα με μελέτη των Ηνωμένων Εθνών (UN 2014), στις ΗΠΑ περίπου οκτώ στους δέκα ανθρώπους ζουν σε αστικές περιοχές, αναλογία που τοποθετεί τη χώρα πολύ πάνω από τον αντίστοιχο παγκόσμιο μέσο όρο (5,4 στους 10). Η χώρα συμπεριλαμβάνεται ακόμη στη λίστα εκείνων, που πραγματοποιούν την πιο “βαριά’ χρήση των συστημάτων θέρμανσης, ψύξης και εξαερισμού, τα οποία απορροφούν πάνω από το 50% της ενέργειας που καταναλώνεται από τα κτήρια στις βορειοανατολικές και μεσοδυτικές ΗΠΑ. .
Δυστυχώς, μεγάλο μέρος αυτής της ενέργειας σπαταλιέται λόγω κακής μόνωσης. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις ΗΠΑ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο για παράδειγμα, πάνω από το 60% της απώλειας θερμότητας στα κτήρια γραφείων σχετίζεται ακριβώς με την κακή μόνωση. Έτσι ουδείς εκπλήσσεται από το γεγονός ότι ολοένα και περισσότερες πόλεις του πλανήτη επενδύουν στο να βρουν τρόπους να περιορίσουν αυτές τις απώλειες, επενδύοντας κυρίως σε λύσεις καλύτερης μόνωσης (βλέπε και το πρόγραμμα “Εξοικονομώ κατ’ οίκον”). Ωραιότατη ιδέα από όπου κι αν την πιάσεις, έτσι; Ωστόσο, για να έχει όντως αποτελέσματα, πρέπει πρώτα να εντοπίσεις τον τύπο εκείνον των κτηρίων, στα οποία η μόνωση έχει την καλύτερη απόδοση ώς προς την εξοικονόμηση ενέργειας. Και για να γίνει αυτό πράξη, χρειάζεται αξιόπιστος τρόπος μέτρησης –στις ΗΠΑ οι παροχείς ενέργειας συγκεντρώνουν μεγάλο όγκο δεδομένων, αλλά παραμένει πολύ πιο δύσκολο να διευκρινιστεί ακριβώς το σημείο από το οποίο προέρχονται οι απώλειες.
Κι εδώ μπαίνουν τα πιστοποιητικά ενεργειακής απόδοσης (EPCs). Τα πιστοποιητικά αυτά είναι υποχρεωτικά για κάθε κτήριο που κατασκευάζεται, πωλείται ή νοικιάζεται στην ΕΕ ήδη από το 2010. Πιστοποιημένα στελέχη επισκέπτονται την ιδιοκτησία και εκτελούν ενεργειακή αυτοψία προκειμένου να εκδώσουν το EPC, που στη συνέχεια λειτουργεί ώς ενεργειακή αξιολόγηση για το κτήριο. Ωστόσο, το να μετρήσει κάποιος ακριβώς την ενεργειακή επίδοση ενός κτηρίου δεν είναι τόσο εύκολο όσο θα νόμιζε κάποιος. Άρα, πώς μπορούμε να αντιληφθούμε ποια κτήρια μιας γειτονιάς πχ, μπορούν να επωφεληθούν περισσότερο από μια θερμική μόνωση;
Μια ομάδα ερευνητών του ΜΙΤ φαίνεται ότι έχει την απάντηση -βασισμένη στα μαθηματικά- και τη δημοσίευσε πρόσφατα στην επιστημονική εφημερίδα Royal Society’s Interfacejournal. Η ομάδα χρησιμοποίησε συνδυασμό γεωγραφικών δεδομένων, στοιχείων από λογαριασμούς αερίου τριών ετών και λεπτομερή αρχεία καιρικών συνθηκών. Επίσης συμπεριέλαβε στην ανάλυση την εξωτερική επιφάνεια κάθε κτηρίου, τον αριθμό των ενοίκων που μοιράζονται τον ίδιο τοίχο στο κτήριο και τη μέση θερμοκρασία που επιθυμούν να έχουν στον χώρο τους. Βρήκαν ότι το 93% των ανθρώπων “ανέβαζε” τον θερμοστάτη όταν εξωτερική θερμοκρασία έπεφτε στους 13-17 βαθμούς Κελσίου κι ότι ο τρόπος με τον οποίο είναι οικοδομημένη η γειτονιά -το layout θα λέγαμε- επηρεάζει επίσης την κατανάλωση ενέργειας.
Άρθρο με πληροφορίες από το Forbes
Για να διαβάσετε και το υπόλοιπο κείμενο της φυσικού Laurie Winkless περάστε μια βόλτα από ΕΔΩ
