Ήδη από τα πρώτα του βήματα, το punk ώς μορφή νεανικού cult αντιμετωπίστηκε ώς “μπελάς” για τις πόλεις, ένας μπελάς ενοχλητικός, αλλά ανεκτός στις περισσότερες περιοχές. Ωστόσο, κάποια πραγματικά “μέτωπα μάχης” σχηματίστηκαν σε περιοχές που αποτέλεσαν κομβικό σημείο για την αρτιγενή hardcore σκηνή του punk. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Λος Αντζελες στις αρχές της δεκαετίας του 1980.
“Το LΑ της εποχής έμοιαζε με ατελές μέρος” θυμάται ο Dave Markey, που το ντοκιμαντέρ του με τίτλο The Slog Movie “έπιασε” την πανκ σκηνή του Λος Αντζελες σε όλο της το μεγαλείο. “Δεν περπατούσες σε συγκεκριμένους δρόμους της πόλης, αλλά ταυτόχρονα (η πόλη) ήταν κάτι σαν παιδική χαρά για εμάς” λέει ο ίδιος, που την εποχή εκείνη ήταν έφηβος.
Την εποχή εκείνη βρισκόταν σε εξέλιξη και μια διαδικασία μαζικής εκκαθάρισης ενόψει των Ολυμπιακών του 1984 και η αθέατη υποκουλτούρα της punk έφτασε να αντιμετωπίζεται και ώς πολιτικό (civic) ζήτημα. “Προσπαθούμε να εξυγιάνουμε την περιοχή” είχε χαρακτηριστικά δηλώσει τότε αξιωματούχος της αστυνομίας από την Επιτροπή Σχεδιασμού για την Ολυμπιάδα του Αστυνομικού Τμήματος του Λος Αντζελες (LAPD). Ο αρχικός στόχος της επιχείρησης εκκαθάρισης που είχε ξεκινήσει η αστυνομία της εποχής ήταν οι άστεγοι και οι περιπλανώμενοι, αλλά γρήγορα οι πανκ μπήκαν στο ραντάρ της.
Συναυλίες -νόμιμες ή όχι- διακόπτονταν από την αστυνομία, ενώ η αυτοσυγκράτηση από πλευράς του LAPD μάλλον δεν περίσσευε, παρά τη νεαρή ηλικία των ατόμων που οι αστυνομικοί προσπαθούσαν να απομακρύνουν από την περιοχή.
Ωστόσο, όπως έχουν επισημάνει πολλοί “ιστορικοί”, το Punk ουδέποτε πέθανε, απλά πέρασε στα υπόγεια και τα γκαράζ της πόλης, αφήνοντας το στίγμα του. Οι Hardcore punks χαρακτηρίστηκαν μεταξύ άλλων ως “ασθένεια” ή “αστικά απόβλητα” από πολλούς πολίτες και πολιτικούς, αλλά οι ίδιοι οι αντιμετώπιζαν σαν παράσημα τις “ουλές” που τους άφηναν οι περιορισμοί που τους έθεταν αστυνομία και αυτοδιοίκηση.
Όταν η ανάγκη τους για κοινωνική δικαιοσύνη έγινε κάτι περισσότερο από σύνθημα σε μπουφάν, οι πόλεις έπρεπε να αλλάξουν για να τους “χωρέσουν”. Στα δυτικά των ΗΠΑ οι “μάχες” για το ποιος ελέγχει την πόλη ήταν μανιώδεις.
Βέβαια, για να μπορέσει να επιβιώσει η σκηνή της punk χρειαζόταν τη μουσική της και η μουσική από την πλευρά της, για να μπορέσει να επιβιώσει χρειαζόταν χώρους για να παίζουν οι μπάντες, χώρους όπου δεν υπήρχε παρέμβαση από τις αρχές, ούτε όριο ηλικίας για την είσοδο (καθώς στις ΗΠΑ το αλκοόλ απαγορεύεται μέχρι να κλείσεις τα 21, οι ηλικιακοί περιορισμοί θα απέκλειαν από τις συναυλίες το 80% του δυνητικού κοινού τους). Κάπως έτσι οι συναυλίες μετακινήθηκαν σε μάλλον ασυνήθιστους χώρους, από γυμναστήρια μέχρι αίθουσες συνάντησης Βετεράνων του πολέμου. Πολλές αμερικανικές πόλεις απέκτησαν χώρους έκφρασης των Punks, που με τη σειρά τους επέδρασαν στις γειτονιές και την ταυτότητά τους… Αυτά στις ΗΠΑ, γιατί στο Λονδίνο, όσο αξιοπερίεργο κι αν ακούγεται, η Punk σκηνή άργησε να αποκτήσει τους δικούς της αυτόνομους χώρους…
Άρθρο με πληροφορίες από τον Guardian
Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο ΕΔΩ (αγγλική γλώσσα)
