Η αλήθεια της εκρηκτικής ανάπτυξης της Κίνας είναι σχεδόν αδύνατο να υποβαθμιστεί: όλα ξεκίνησαν όταν συνέβη η μεγαλύτερη εσωτερική μετανάστευση στην ιστορία της ανθρωπότητας, δηλαδή όταν 80 εκατ. νεαρές γυναίκες άφησαν πίσω τους την επαρχία για να βρεθούν στην περιοχή του Δέλτα του ποταμού Περλ, προκειμένου να εργαστούν στις νέες θέσεις εργασίας που άνοιξαν στον τομέα της μεταποίησης. Η Κίνα άρχισε γρήγορα να χτίζει μεγαπόλεις, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες στέγασης (και όχι μόνο) των εργαζόμενων στα νέα εργοστάσια και βιομηχανίες. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι μεταξύ 2011 και 2013, σε μόλις τρία χρόνια, η χώρα κατανάλωσε τόσο τσιμέντο, όσο είχαν χρησιμοποιήσει οι ΗΠΑ καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα!
Ωστόσο, πολλές από αυτές τις πόλεις ποτέ δεν κατοικήθηκαν. Δεν είναι πόλεις-φαντάσματα, υπό την έννοια ότι δεν έζησαν και σιγά-σιγά οδηγήθηκαν σε μαρασμό και «πέθαναν». Είναι αυτό που λέμε “zombie cities”, ζωντανές-νεκρές, πόλεις με φαρδιές λεωφόρους και ολοκαίνουργια διαμερίσματα, φτιαγμένες για πλήρη ανάπτυξη, που ακόμη περιμένουν εκατομμύρια ανθρώπους να τις κατοικήσουν.
Χρησιμοποιώντας αδυσώπητη γραφειοκρατία, οι κινεζικές αρχές προσπαθούν να εγκαταστήσουν κατοίκους σε αυτές τις πόλεις, ουσιαστικά εκδιώχνοντάς τους από τα σπίτια τους σε άλλες περιοχές της χώρας και προσφέροντάς τους κουπόνια για στέγαση και δωρεάν σίτιση. Στόχος είναι μέχρι το 2020 να έχουν μετακινηθεί από την ύπαιθρο στις πόλεις πάνω από 100 εκατ. άνθρωποι.
Οι πόλεις αυτές τραβούν πίσω την κινεζική οικονομία συνολικά. Δημόσιες και ιδιωτικές εταιρείες δανείστηκαν δισεκατομμύρια για να τις χτίσουν και πώς λειτουργούν τώρα τα εργοστάσιά τους για να μπορέσουν να ξεπληρώσουν τα χρέη τους; Το πρόβλημα είναι προφανές.
Οι πόλεις «ζόμπι» της Κίνας μπορούν εύκολα να εντοπιστούν από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου μέσω διαδικτυακών χαρτών, όπως αυτοί που δημιούργησε ο ιντερνετικός γίγαντας Baidu. Πώς; Είναι απλό. Βλέπεις τις περιοχές όπου υπάρχει τεράστια υποδομή για δίκτυα, αλλά …δεν υπάρχει network traffic.
Πρόσφατα το ΒΒC παρουσίασε μια συλλογή φωτογραφιών των Raphael Olivier και Kai Caemmerer, από τέτοιες πόλεις. «Τα κτήρια στις πόλεις αυτές είναι ολοκληρωμένα, αλλά μπορεί να μη γεμίσουν με ανθρώπους για τα επόμενα 15 χρόνια. Εγώ τις βλέπω σαν αγέννητες πόλεις» δήλωσε ο Caemmerer.
