Όταν πριν από λίγους μήνες μια γυναίκα σηκώθηκε όρθια κατά τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου του Berkeley και παραπονέθηκε ότι το υπό ανέγερση οικιστικό συγκρότημα στη γειτονιά της θα έκρυβε τον ήλιο από τα κολοκυθάκια στον κήπο της, δεν ένιωθε μόνη. Αντίθετα, είχε πιθανώς τη βεβαιότητα ότι όλη η κοινότητα βρισκόταν στο πλευρό της. Άλλωστε, σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο, τέτοια παράπονα κατάφεραν να ακυρώσουν διάφορα πρότζεκτ.
Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Ή μάλλον χωρίς τους …”yimbys”.
“Αλήθεια; Μου μιλάς για κολοκύθια; Γιατί εγώ δυσκολεύομαι να πληρώσω το νοίκι μου” απάντησε στη γυναίκα η Victoria Fierce, υποστηρίζοντας ότι ακριβώς λόγω της αδυναμίας οικοδόμησης νέων οικιστικών πρότκζετ, τα νοίκια έχουν τραβήξει την ανηφόρα και η ίδια με το ζόρι τα καταφέρνει να κατοικεί ακόμη στην Bay Area όπου εργάζεται.
Η Fierce είναι επικεφαλής μιας από τις ομάδες που έχουν αρχίσει να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε πόλεις όπως Seattle, το Sydney, το Austin και το Oxford, οι οποίες διαδηλώνουν και κάνουν lobbying όχι κατά της ανάπτυξης, αλλά υπέρ της. Όπως λένε, η ευημερία τους απειλείται από την έλλειψη σπιτιών και τα εξαιρετικά υψηλά ενοίκια. Το όνομά τους είναι “yimbys” κι αποτελεί αρκτικόλεξο της φράσης “Yes, in my back yard” σε ό,τι τουλάχιστον αφορά την οικιστική ανάπτυξη.
Το κίνημα λειτουργεί με τις πλάτες κυρίως της γενιάς των millennials και γεννήθηκε στη San Francisco Bay Area, την περιοχή δηλαδή που κατέχει το ρεκόρ των ακριβότερων ενοικίων στην Αμερική. Μεταξύ 2010 και 2013 στο εργατικό δυναμικό της περιοχής προστέθηκαν 307.000 θέσεις εργασίας, αλλά χτίστηκαν λιγότερες από 40,000 νέες μονάδες στέγασης.
Άρθρο με πληροφορίες από τον Guardian
Διαβάστε το πρωτότυπο, πολύ ενδιαφέρον άρθρο, ΕΔΩ
