Πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, φέρουν το Υπουργείο Οικονομίας, να καταρτίζει δύο νομοσχέδια που θα δημιουργήσουν νέα δεδομένα, στην εφαρμογή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Το ένα νομοσχέδιο αφορά στην ίδρυση Εθνικού Προγράμματος Ανάπτυξης (ΕΠΑ) που θα λειτουργεί κατά τα πρότυπα του ΕΣΠΑ. Θα είναι δηλαδή ένα πολυετές αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα χρηματοδοτείται από τους εθνικούς πόρους του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Το δεύτερο νομοσχέδιο, θα εισαχθεί ως «εκσυγχρονισμός» στις διαδικασίες υλοποίησης του συνόλου του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων (Εθνικό και Συγχρηματοδοτούμενο), επιχειρώντας να επικαιροποιήσει ένα νομοθετικό πλαίσιο που χρονολογείται –στη βάση του- από τη δεκαετία του 1950.  
Ως εδώ καλά... 
Κάθε πρωτοβουλία "συνάντησης" ενός απαρχαιωμένου νομοθετικού πλαισίου με τα νέα δεδομένα -τεχνολογικά και διοικητικά- της εποχής μας, είναι ευπρόσδεκτη, κατ` αρχάς για να τη συζητήσουμε και να προσπαθήσουμε, όπου χρειάζεται και αν χρειάζεται, να την εμπλουτίσουμε ή να την βελτιώσουμε με τη δική μας θεσμική παρέμβαση.
Όμως, αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει, είναι το γεγονός ότι κάθε νομοθεσία είναι μια θεωρία, που πρέπει να υποστηρίζεται και από τις ανάλογες πράξεις.
Ακόμα και μια σοβαρή νομοθετική προσπάθεια μπορεί να εκφυλιστεί σε έγγραφο επικοινωνιακής χρήσης. Και κάτι τέτοιο συμβαίνει όταν ο νόμος αφήνει σωρεία αρρύθμιστων ζητημάτων προς διευθέτηση από μεταγενέστερες Υπουργικές Αποφάσεις και Προεδρικά Διατάγματα, ή όταν το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων μπαίνει στον πάγκο του Προκρούστη, για χάρη των πλεονασμάτων του κρατικού προϋπολογισμού.
Η θεωρία δηλαδή, μπορεί να δείχνει διάθεση ώθησης στην ανάπτυξη, η πράξη όμως, βάζει φρένο.
Και από την Ελλάδα, δεν λείπουν οι θεωρίες. Λείπουν οι πράξεις...

Πάρις Μπίλλιας