Βρέθηκα προ ημερών στη Διεύθυνση Τεχνικών Έργων της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, οι καλοί συνάδελφοι της οποίας προσπαθούν και έχουν καταφέρει σε σημαντικό βαθμό και σε πείσμα γραφειοκρατικών αγκυλώσεων και καθυστερήσεων να προχωρήσουν την αντιπλημμυρική θωράκιση της Θεσσαλονίκης, με τους καθαρισμούς ρεμάτων, και άλλα απαιτούμενα έργα, σε Αλιάκμονα, Αξιό, στις ανατολικές περιοχές, καθώς και στους γύρω νομούς.
Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα οι αναγκαίες εργασίες στο παράκτιο ανάχωμα στο Καλοχώρι, που βυθίζονται στο τέλμα της κρατικής γραφειοκρατίας, με απαιτήσεις αναζήτησης εγγράφων και σχεδίων της δεκαετίας του 1960! Και βέβαια, οι διαδικασίες που αφορούν τη διάθεση των προβλεπόμενων πόρων για υλοποίηση μεγαλύτερων έργων, σκοντάφτουν, άλλοτε στις δημοσιονομικές συνέπειες της κρίσης και άλλοτε στις εγγενείς αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού. Ανάλογη εικόνα επικρατεί και στον τομέα των οδικών έργων, με αρκετές μελέτες να βρίσκονται σε εκκρεμότητα και να οδεύουν προς ανάγκη επικαιροποίησης.
"Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα", θα μου πει κάποιος...
Όμως, μήπως τελικά δεν είναι το ίδιο το πρόβλημα, αλλά το γεγονός πως το έχουμε συνηθίσει, η πραγματική αιτία που δεν λύνεται;
To αρμόδιο Υπουργείο Υποδομών και τα συναρμόδια Υπουργεία που εμπλέκονται στην ροή και κατανομή των ευρωπαϊκών πόρων οφείλουν να λύσουν θεσμικά και νομοθετικά αν χρειαστεί, τα γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τα ίδια, αλλά και η Αυτοδιοίκηση.
Δεν πρέπει να κουραστούμε να το λέμε, αν θέλουμε κάποτε να πάψει να "αραχνιάζει" σε κάποια συρτάρια, ο κόπος τόσων συναδέλφων. Διότι αν "συνηθίσουμε" το πρόβλημα, τότε γινόμαστε μέρος της αναπαραγωγής του και όχι μέρος της λύσης...

Πάρις Μπίλλιας