Οι εύλογες αντιδράσεις των Πολυτεχνείων της χώρας κατά του Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Παιδείας για τις συγχωνεύσεις πανεπιστημίων και ΤΕΙ,  καθιστά σαφές ένα μήνυμα, που  καλό θα είναι να κατανοήσει το σύνολο του πολιτικού κόσμου, διότι  ακουμπά μια διαχρονική ελληνική παθογένεια.
Συγκεκριμένα, κάποτε πρέπει να σταματήσει η εκλογική σκοπιμότητα να επεμβαίνει στην Παιδεία και να συμβεί το αντίστροφο, η Παιδεία να επεμβαίνει στην εκλογική σκοπιμότητα.
Όταν η εκλογική σκοπιμότητα επεμβαίνει στην Παιδεία, αυτή υποβαθμίζεται, οργανώνεται «στο πόδι» και καθίσταται αναποτελεσματική, λειτουργώντας ως  πρόσχημα περισσότερο αντί ως σκοπός.
Αντίθετα, όταν η Παιδεία επεμβαίνει στην εκλογική σκοπιμότητα, η τελευταία αναβαθμίζεται από την ποιότητα μιας ανώτερης ηθικής προσέγγισης, που παράγει και το  αντίστοιχο αποτέλεσμα στην εφαρμοσμένη πολιτική. Η εκλογική σκοπιμότητα, παύει δηλαδή να ταυτίζεται με το βραχυπρόθεσμο μικροπολιτικό συμφέρον και αποκτά ποιοτικά χαρακτηριστικά στόχευσης σε μακρόπνοα αποτελέσματα υπέρ του κοινωνικού συνόλου, σε όλους τους τομείς.
Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε δυστυχώς μια εκδοχή του 1^ου σεναρίου. Η κυβέρνηση για να αποκομίσει εκλογικά οφέλη, μεθοδεύει την ένταξη πολύ περισσότερων νέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και μάλιστα σε τομείς σπουδών που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μια έξαρση υπερπληθυσμού επαγγελματικών κλάδων που ήδη ταλανίζονται από την ανεργία, ή την υποαπασχόληση, μετά από μια μακρά περίοδο κρίσης.
Επιπλέον, υπονομεύει και την ποιοτική σύνθεση του κλάδου των μηχανικών, που παρά τις συνθήκες «αναδουλειάς» ,  διατηρεί το υψηλό του επίπεδο, χάρη και στο προηγηθέν υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικό υπόβαθρο.
Τι υπόβαθρο θα έχουν οι νέοι των μαζικά παραγόμενων νέων τμημάτων  που δεν θα έχουν ούτε υποδομές, ούτε το προσωπικό για να ανταποκριθούν στα υφιστάμενα ποιοτικά επίπεδα της διαδικασίας πρόσληψης γνώσης των ελληνικών πολυτεχνικών σχολών;
Επιπλέον, εκτιμάται ότι στους 6.700 φοιτητές, που εισάγονται στα υφιστάμενα πενταετή πανεπιστημιακά τμήματα, θα προστεθούν περίπου άλλοι τόσοι (με βάση τους εισαγόμενους του 2018 στα αντίστοιχα τμήματα που «πανεπιστημιοποιούνται»), με αποτέλεσμα ο αριθμός των μηχανικών ανά έτος να διπλασιάζεται ετησίως.
Έτσι το brain drain αντί να αναχαιτιστεί θα διογκωθεί. Συνοδεία μάλιστα του κινδύνου να εξάγουμε και έναν αριθμό νέων μηχανικών που δε θα διαθέτει το γνωστικό υπόβαθρο, το οποίο τουλάχιστον εκπροσωπεί σήμερα με θετικό πρόσημο, την ελληνική αξιοσύνη στο εξωτερικό.
Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια κίνηση που υπονομεύει και το  εργασιακό μέλλον μελλοντικών και παλαιών μηχανικών, αλλά και τη διεθνή φήμη της επιστημονικής επάρκειας ενός επαγγελματικού κλάδου που μέχρι σήμερα προσφέρει λόγους στην Ελλάδα να είναι υπερήφανη για το έμψυχο δυναμικό που την αντιπροσωπεύει εκτός συνόρων.

Πάρις Μπίλλιας