Τις
τελευταίες μέρες,
βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη
η επιτροπή
εμπειρογνωμόνων -
καθηγητών ξένων
πανεπιστημίων, στο
πλαίσιο της τακτικής
πιστοποίησης του ΑΠΘ, η
οποία συναντήθηκε και με
εκπροσώπους φορέων της
πόλης, με θέμα
τη σχέση του ΑΠΘ με την
τοπική κοινωνία.
Τέτοιες διεργασίες και
επαφές, μας φέρνουν
δυναμικά αντιμέτωπους
τόσο με τις παθογένειες
του ελληνικού κράτους
στον τομέα της Παιδείας,
όσο και με την
εξαιρετική επίδοση της
ελληνικής
πανεπιστημιακής
κοινότητας που
επιτυγχάνει μια υψηλή
ποιότητα εκπαιδευτικού
έργου σε πείσμα αυτών
των παθογενειών.
Δεν ξέρω σε τι ποσοστό
πρέπει να μας κάνει
υπερήφανους και σε τι
ποσοστό να μας
προβληματίζει, το
γεγονός ότι αφενός
αναγνωρίζεται το υψηλό
επίπεδο σπουδών και η
ποιότητα του
επιστημονικού δυναμικού
που παράγουν τα ελληνικά
πανεπιστήμια -εν
προκειμένω το ΑΠΘ-
αφετέρου είναι εμφανή τα
ουσιώδη προβλήματα που
καλείται να ξεπεράσει η
πανεπιστημιακή
κοινότητα: είτε μιλάμε
γα την κατ`ουσία μη
αυτοτέλεια των
πανεπιστημίων μας, είτε
για την έλλειψη πόρων
και προσωπικού, είτε για
τα φαινόμενα ανομίας,
αναταραχής ακόμα και
προπηλακισμών, που
πρέπει να ξεπεράσουν
φοιτητές και καθηγητές,
για να επιτελέσουν το
στόχο τους. Οι μεν
πρώτοι να μάθουν, οι δε
δεύτεροι να διδάξουν.
Τόσο η εκτίμηση που
απολαμβάνει το ΑΠΘ στο
διεθνές περιβάλλον, όσο
και οι διακρίσεις που
επιτυγχάνουν τα ελληνικά
πανεπιστημιακά ιδρύματα,
όπως οι πρόσφατες του
ΕΜΠ (σχετικό θέμα
ακολουθεί), αποδεικνύουν
πως το θεμέλιο της
Ελληνικής Παιδείας είναι
ισχυρό.
Πάνω σ` αυτό όμως,
πρέπει κάποτε η Πολιτεία
να οικοδομήσει ένα
πραγματικά σύγχρονο και
ανταγωνιστικό
εκπαιδευτικό περιβάλλον,
θεραπεύοντας τις
παθογένειες και τα
φαινόμενα που δεν τιμούν
το ιστορικό βάθος του
όρου "Ελληνική Παιδεία",
αποφεύγοντας
πειραματισμούς όπως ο
πρόσφατος νόμος για τις
συγχωνεύσεις και
εξασφαλίζοντας την
προστασία του
εκπαιδευτικού έργου,
ακόμα και της διακίνησης
των ιδεών, από
καταστάσεις που απειλούν
την ασφάλεια ανθρώπων
και εκπαιδευτικού έργου,
επισκιάζοντας συχνά τον
πραγματικό ρόλο και την
ουσιαστική προσφορά των
πανεπιστημιακών
ιδρυμάτων μας.
Πάρις
Μπίλλιας
|
