Η ολοκλήρωση της διαβούλευσης για το Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης και η παρουσίασή του, πριν λίγες μέρες, ανέδειξε, κατά την άποψη μας, ακόμη περισσότερο την ανάγκη επίσπευσης απαραίτητων υποδομών της πόλης.
Ακούγεται -και θα είναι- πολύ γοητευτική η εικόνα του κέντρου της Θεσσαλονίκης, με την Τσιμισκή πεζοδρομημένη σε ένα τμήμα της και τη "συμβίωση" των πεζών, με μια σειρά εναλλακτικών μορφών ήπιας κυκλοφορίας.
Ωστόσο το όνειρο, μπορεί να εξελιχθεί σε "βραχνά" (στην καλύτερη περίπτωση), ακόμα και σε εφιάλτη (στην χειρότερη), αν δεν συνοδευτεί από ρεαλιστικά αναγκαίες υποδομές που θα ενισχύσουν τη βιωσιμότητα της υλοποίησης.
Δεν μπορούμε για παράδειγμα, να μιλάμε για ΣΒΑΚ και νέες πεζοδρομήσεις σε κεντρικούς άξονες, χωρίς την παράλληλη ολοκληρωμένη λειτουργία του Μετρό Θεσσαλονίκης, ή χωρίς την αισθητή αναβάθμιση της Περιφερειακής Οδού, η οποία έχει ήδη υπερβεί κατά πολύ το σημείο "κορεσμού" που προβλεπόταν στον αρχικό σχεδιασμό της.
Ούτε μπορούμε να μιλάμε για ΣΒΑΚ, χωρίς σοβαρές, αξιοπρεπείς και ανταγωνιστικές (όσον αφορά την ελκυστικότητά χρήσης τους από τους πολίτες) αστικές συγκοινωνίες.
Ο χρόνος που μεσολαβεί ως την υλοποίηση του ΣΒΑΚ, πρέπει να αξιοποιηθεί ως καταληκτική... προθεσμία ολοκλήρωσης των προϋποθέσεων.
Διότι ακόμα κι αν το Μετρό , ο βασικός του κορμός, ολοκληρωθεί και λειτουργήσει στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2020, μόνο του δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία του σχεδίου. Κι αν επιτρέψουμε υποδομές και υπηρεσίες συγκοινωνίας να "σέρνονται", το πιθανότερο είναι να καταλήξουμε να συζητάμε τροποιήσεις στο ΣΒΑΚ για να ... προσαρμοστεί στην τρέχουσα πραγματικότητα, αντί της πιστής υλοποίησης που θα την μεταβάλει οριστικά.
Πάρις Μπίλλιας
|
