Διανύουμε μια χρονική συγκυρία που περικλείει μια έντονη όσο και αναπόφευκτη -εκ των πραγμάτων- αντίφαση στον ενεργειακό προσανατολισμό της χώρας.
Από τη μια πλευρά, η κυβέρνηση επιλέγει -και ορθά- να ανεβάσει ταχύτητα προς την κατεύθυνση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Η έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού ΑΠΕ για την διαρκή υποχώρηση του κόστους κατασκευής υποδομών για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας σε σύγκριση με το κόστος κατασκευής και διατήρησης υποδομών καύσης άνθρακα, αποτελεί μια ακόμα συνηγορία υπέρ αυτής της επιλογής, πέρα από την περιβαλλοντική της διάσταση.
Στον αντίποδα, οι ραγδαίες εξελίξεις στο πεδίο της προώθησης του αγωγού East Med και της ανακήρυξης της ελληνικής ΑΟΖ, οι επιστημονικές εκτιμήσεις και καταγραφές για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων εντός της, αλλά και η κοπιαστική πρόοδος εν μέσω αντιμετώπισης τουρκικών επιβουλών, δείχνουν έναν άλλο δρόμο, εκείνον της επένδυσης στην παραγωγή φυσικού αερίου.
Ως κλάδος ο οποίος προσβλέπει στο αναπτυξιακό όφελος και από τις δύο αυτές κατευθύνσεις που μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ελληνικής οικονομίας μέσα στην επόμενη δεκαετία, οι Έλληνες μηχανικοί οφείλουμε ενεργά να συνδράμουμε στην αναζήτηση και εξεύρεση της ισορροπίας μεταξύ των παράλληλων διεργασιών, αναδεικνύοντας ενδεχομένως το γεγονός, ότι η φαινομενική τους αντίφαση δεν ακολουθείται από κάποια ουσιαστική αντίθεση, αφού το Φυσικό Αέριο έχει καταξιωθεί ως “σύμμαχος” της προσπάθειας για στροφή σε πιο καθαρή ενέργεια…