του Γρηγόρη Πενέλη*
Για να προλάβω το κράξιμο ξεκινώ διευκρινίζοντας ότι, όπου μηχανιλίκι βάλτε αυτό, που στο χωριό μου, λέμε engineering :-). Άρα ο τίτλος σε άπταιστα greeklish θα μπορούσε να είναι «Εξαγωγή Μηχανικών Vs Eξαγωγή Εngineering”, αλλά δεν μου αρέσουν τα greeklish…
Όλοι έχουμε φίλους και γνωστούς συναδέλφους που έφυγαν και εργάζονται στο εξωτερικό τα τελευταία 8 χρόνια (από το 2009). Οι περισσότεροι προσφέροντας υπηρεσίες είτε ως εργοταξιακοί μηχανικοί είτε ως στελέχη εταιριών διαχείρισης έργων ή στελέχη μελετητικών εταιριών.
Μα και είναι κακό αυτό, ρωτάει κάποιος; Όχι φυσικά δεν είναι κακό, καλό είναι που υπήρχε διέξοδος για πολλούς και ικανούς συναδέλφους να φύγουν από την χώρα που «πάγωσε» κατασκευαστικά, και να βρουν καλά αμειβόμενες και ενδιαφέρουσες δουλειές στο εξωτερικό.
Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι για πόσο καιρό θα συνεχιστεί… Θα φεύγουν όλοι οι καλοί μηχανικοί όσο δεν υπάρχει αντικείμενο στην Ελλάδα;
Ανήκω σε αυτούς που δεν περιμένουν …κατασκευαστικό οργασμό τα επόμενα χρόνια, δηλαδή και να υπάρξει ανάπτυξη δεν θα αλλάξει η εικόνα στον κλάδο δραστικά, διότι υπάρχει πολύ μεγάλο αδιάθετο κτιριακό απόθεμα (αυτό είναι φυσικά μια άλλη συζήτηση). Σε κάθε περίπτωση είναι σαφές ότι η χώρα διαθέτει (ή διέθετε θα φωνάξουν κάποιοι), τεχνικό δυναμικό πολύ υψηλού επιπέδου, το οποίο βρήκε εύκολα καλή δουλειά στο εξωτερικό. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέει ο Renzo Piano, για την έκπληξη που του προκάλεσε το επίπεδο του ελληνικού τεχνικού κόσμου, όπως το είδε από την υλοποίηση του έργο στο Φάληρο. Και εγώ λοιπόν ξέρω ότι δεν έχουν φύγει όλοι οι καλοί, αλλά μήπως μπορούν και αρκετοί από αυτούς που έφυγαν να αρχίσουν να επιστρέφουν σιγά σιγά, οπλισμένοι με την εμπειρία τους;
Αφού είναι οι Έλληνες συνάδελφοι είναι πολύ καλοί για στελέχη στο εξωτερικό, γιατί δεν μπορούν και ως μελετητικές ομάδες ή ομάδες συμβούλων να αυτό-εξαχθούν?
Κατά την άποψη μου λοιπόν υπάρχουν παράγοντες που δρουν ανασταλτικά και δεν είναι στο χέρι μας, αλλά υπάρχουν και παράγοντες πολύ σημαντικοί που είναι στο χέρι μας. Θα αναφέρω μερικούς από αυτούς, που είναι του χεριού μας.
Διεθνείς Προδιαγραφές και κανονισμοί: Πρέπει να ξεχάσουμε τους ελληνικούς κανονισμούς, τα ελληνικά πρότυπα (Ελληνικός Αντισεισμικός Κανονισμός, ΚΕΝΑΚ, ΤΟΤΕΕ κτλ κτλ) και να εγκλιματιστούμε πλήρως με τους Ευρωπαϊκούς, European Norms, και ακόμη περισσότερο με τους Αμερικάνικους (ACI, ASTM, LEED, AASHRAE κτλ). Αυτό δεν το λέω από ξενομανία, αλλά γιατί απλούστατα μόνο αυτά υπάρχουν στο εξωτερικό, και πριν πάρεις μια δουλειά πρέπει να τα ξέρεις.
Λογισμικό: Στο εξωτερικό χρησιμοποιούν 2-3 μεγάλα προγράμματα στατικών, πρέπει λοιπόν ένα γραφείο να έχει και να ξέρει καλά ένα από αυτά. Δουλεύουν σχεδόν αποκλειστικά σε BIM (Building Information Modeling), άρα τέρμα το 2D kai 3D CAD, όλα είναι object oriented, όχι απλές γραμμές. Μα και τι χρειάζονται όλα αυτά ρε συ, δεν μπορούμε να τα κάνουμε όπως κάνουμε τα κτίρια στην Ελλάδα. Φυσικά και μπορούμε, αλλά δεν θα μας πάρουν ποτέ.
Διεθνής εμπειρία: Σε ρωτάνε για τον κατάλογο έργων (portfolio) της τελευταίας πενταετίας. Ρωτάνε μάλιστα για αυτά που είχες την ευθύνη από το Α στο Ω (A to Z projects, να τα πάλι τα άτιμα τα greeklish). Και πώς να έχει ένα γραφείο σημαντικά έργα στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια; Επειδή δεν θα έχει, ας είμαστε προετοιμασμένοι σε πρώτη φάση να εξάγουμε υπηρεσίες ως υπεργολάβοι, δλδ €/τμ, και μάλιστα στο κόστος. Έτσι θα ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε κατάλογο έργων στο εξωτερικό και θα μάθουμε και τις απαιτήσεις ποιότητας. Όλοι το κάναμε δεν είναι ντροπή (εμείς ένα κτίριο στη NY, παλιότερα, το κάναμε τζάμπα, για να πείσουμε ότι ξέρουμε να το κάνουμε, είχαμε όμως σύμβαση, για να το βάλουμε στον κατάλογο έργων 🙂 )
Ποιότητα παραδοτέων: Τα παραδοτέα πρέπει να έχουν συγκεκριμένη ποιότητα, όχι τεχνικού περιεχομένου, που πρέπει να είναι δεδομένη, αλλά εικόνας. Για να είμαι πιο σαφής, μέγεθος χαρτιού όλων των σχεδίων DIN (A0, A1, κτλ), πίνακας αναθεωρήσεων απόλυτα ενημερωμένος, όνομα αρχείου και όνομα σχεδίου να ταυτίζονται, revision clouds σε κάθε αλλαγή από έκδοση σε έκδοση σχεδίου, και πολλά άλλα. Δεν είναι ασήμαντα αυτά, γιατί μπορεί να σου κλείσουν την μία πόρτα που με κόπο άνοιξε!!!
Κλείνοντας σημειώνω ότι τα τελευταία χρόνια κάποιοι από αυτούς που μείνανε, εξάγουν ήδη μηχανιλίκι με πολύ επιτυχία, νομίζω όμως ότι μπορούν πολύ περισσότεροι, αν μπολιαστούν και με τους ξενιτεμένους συναδέλφους.
Είναι ένας τομέας που μας πάει!
*Ο Γρηγόρης Πενέλης είναι πολιτικός μηχανικός (penelis@penelis.com)
Τα ενυπόγραφα άρθρα απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και όχι υποχρεωτικά τις θέσεις του ΤΕΕ/ΤΚΜ
