Είμαστε άξιοι της μοίρας μας

της Ντόνιας Κανιτσάκη* Αδιάβατη πόλη είναι η Θεσσαλονίκη, αφού καθημερινά στους δρόμους της οι πολίτες… αναστενάζουν. Το κυκλοφοριακό έχει πλέον μετατραπεί σε μάστιγα, όμως κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται σοβαρά για την επίλυση του. Όλοι βέβαια εκφράζουν τις… αγαθές προθέσεις τους. Εκεί είμαστε οι πρώτοι και οι καλύτεροι. Στις πράξεις όμως χωλαίνει το πράγμα. Φυσικά
του Δημήτρη Μήτρου* Την τελευταία πενταετία ο κλάδος έχει γνωρίσει μαζί με τη χώρα, τη μεγαλύτερη κρίση της μεταπολεμικής τους ιστορίας. Την εξαφάνιση κάθε οικοδομικής δραστηριότητας, την δραματική μείωση των αγοραπωλησιών των ακινήτων και τον εκμηδενισμό της –ούτως ή άλλως αδύναμης – βιομηχανικής παραγωγής, συμπλήρωσε στο καταστροφικό για τον τεχνικό κόσμο πάζλ, μια πρωτοφανής καταιγίδα
του Τάσου Τασιούλα* Η παραλία της Θεσσαλονίκης, μετά την ολοκλήρωση των αναπλάσεων του τμήματος από το Λευκό Πύργο μέχρι το Μέγαρο Μουσικής, εκτός από βιτρίνα της πόλης έγινε και ένα από τα πλέον αγαπημένα σημεία συνάθροισης του κόσμου, απόδειξη της ανάγκης που υπήρχε για επανασύνδεση του Θεσσαλονικιού με τη θάλασσα και για έναν ελεύθερο δημόσιο
της ‘Αννυς Καρολίδου* H καθημερινότητα της ζωής στη Θεσσαλονίκη αποδεικνύει με μύριους όσους τρόπους την απουσία επαρκούς αστυνόμευσης και τη μεγάλη ανάγκη για τη λήψη μέτρων προκειμένου να μπει τάξη στο αστικό χάος, μέχρι τουλάχιστον να έρθει η ώρα και η στιγμή που οι πολίτες θα έχουν διαπαιδαγωγηθεί να σέβονται το διπλανό τους και την

Μεγάλα έργα – μεγάλα λόγια

του Φώτη Κουτσαμπάρη* Έχουν περάσει τριανταεννέα χρόνια από τότε που το μετρό Θεσσαλονίκης εντάχθηκε για πρώτη φορά στο πρόγραμμα επενδύσεων (1976), τριάντα χρόνια μετά την αρχική σκέψη (1985) για την κατασκευή υποθαλάσσιας οδικής αρτηρίας που θα παρακάμπτει το κέντρο της Θεσσαλονίκης, εικοσιεννέα χρόνια από τον πρώτο σχεδιασμό για θαλάσσια αστική συγκοινωνία, εικοσιδύο χρόνια από τις
του Τάσου Τζήκα* Τον Δεκέμβριο του 2014, υπογράφηκε στη Γενεύη μια σημαντική συμφωνία ανάμεσα στην Τεχνόπολη Θεσσαλονίκης και το CERN, τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικής Έρευνας, με σκοπό τη διάχυση των τεχνολογιών του, στην Ελλάδα. Το CERN ιδρύθηκε το 1954 από 12 ευρωπαϊκές χώρες με σκοπό να αποτελέσει έναν παγκόσμιας εμβέλειας ερευνητικό οργανισμό, προσανατολισμένο στη διερεύνηση
του Χάρη Μπεκιάρη* Πηγή: geograph.org.uk Στην εποχή της απομυθοποίησης των ιδεολογικών χρωματισμών, θα ήταν ευχής έργο ένα εθνικό σχέδιο “made in Greece 2020”, χωρίς να βαφτίζουμε αδύνατο το αυτονόητο, εξαιτίας της έλλειψης αδέσμευτης πολιτικής βούλησης. Ο ρόλος των Μηχανικών επαγγελματικά και του ΤΕΕ ως τεχνικού συμβούλου του Κράτους, θα ήταν κομβικοί σε μια πολιτική στρατηγική
της Μαρίας Λαμπρίδη* Είναι σε όλους μας γνωστό ότι ο κόσμος μας αλλάζει. Ο πληθυσμός του πλανήτη αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς ενώ ταυτόχρονα οι φυσικοί πόροι εξαντλούνται. Η ανθρώπινη δραστηριότητα συνεχίζει να υποβαθμίζει το περιβάλλον και τα συμπτώματα της κλιματικής αλλαγής είναι πλέον αισθητά σε όλους μας. Κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχεια αλλά και η
του Λευτέρη Παπαγεωργίου* Με το φακό αναζητούνται επενδυτές στη χώρα, την ίδια ώρα που όμιλοι επιχειρήσεων και επενδυτικά κεφάλαια εμπιστεύονται τα χρήματά τους, όχι άδικα, σε πιο ήρεμα περιβάλλοντα, χαμηλότερου ρίσκου και υψηλότερης σοβαρότητας. Αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, στην Ελλάδα σήμερα επενδύουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων-εταιριών. Οψίμως έγιναν τέσσερις. Η τέταρτη κατηγορία τώρα διαμορφώνεται.
του Νίκου Καλογήρου* Όσοι είναι εξοικειωμένοι με τις συμβατικές απεικονίσεις των χρήσεων γης στους αστικούς χώρους γνωρίζουν ότι ορισμένες από αυτές συχνά δεν καταγράφονται. Έτσι δεν θα συναντήσουμε «ζώνες ελεύθερης διακίνησης ναρκωτικών και άλλων ουσιών» ούτε «ζώνες μαύρης εργασίας» ή «κατάληψης των δημοσίων χώρων» από αυθόρμητα ή οργανωμένα ιδιωτικά συμφέροντα. Οι βανδαλισμοί στην αίθουσα «Θουκυδίδη